Voor de achttiende keer organiseerden de Navigators vandaag de traditionele Cantus-zondagmis tijdens de intro. Onder het motto ‘Jezus is onze cantuspraeses’ zingen de gelovige studenten Psalmen, afgewisseld met enkele alcoholische consumpties. Onze razende reporter Ernst deed verslag van dit evenement.

Enigszins ongemakkelijk nestel ik mij op de opgestelde kerkbankjes. Heb ik mijn psalmen wel goed geoefend, word ik er niet uitgepikt vanwege mijn metal-shirt, ben ik als atheïst eigenlijk wel welkom op deze cantus? Meerdere vragen spoken door mijn hoofd. Ik sla mijn psalmboekje open. Het IO Vivat klinkt, gelukkig, dit is wel gelijk aan de traditionele cantus. Twee ouderejaars van de Navigators komen binnen en nemen plaats naast het Jezusbeeld waar normaliter de senior zou zitten. Het blijken de Procantor en Ab Actis. Enkele Schachtenmeesters kijken afkeurend naar de kerkbankjes met de nuldejaars.

Even later zet de Procantor de eerste psalm in. Psalm 27, gelukkig, die ken ik. Netjes zing ik mee met de rijkgevulde zaal. Maar toch, de Procantor was niet tevreden met enkele zingende christenen. En terecht, de valsheid van de noten waren bijzonder tergend. De Procantor bijt de overtreders toe dat hij niet zo’n splijtende C heeft gehoord sinds Mozes. Enkele ferme slokken wijn later gaan zij weer zitten. “Senior Peto Verbum” klinkt het door de zaal. Geen reactie. “Wie zwijgt stemt toe” concludeert de Ab Actis. Wat volgt zijn enkele eloquente verhalen waarom de buurman van de beste man ook een straf verdient. Ik kon het niet echt volgen, iets met een gemist gebed.

Dan zijn de schachten aan de beurt. De nuldejaars zijn kennelijk de hele dag van eten onthouden, ze zien er hongerig uit. Een van hen stelt dat tijdens de Cantus hun eten was beloofd. De schachtenmeesters komen breed grijnzend met de oplossing. “Hier, hebben jullie vijf broden en twee vissen, succes er mee” waarna er vijf witte bolletjes en twee stukjes kibbeling tevoorschijn komen. De schachten zijn zichtbaar teleurgesteld.

Vele psalmen en straffen later klinkt dan toch het Wilhelmus. Alleen het zesde couplet uiteraard. Ik verlaat toch enigszins tevreden de kerk. Het viel me allerminst mee en ik ben niet eens de ontvangende partij geweest in de veelvuldig uitgedeelde straffen. Ook het zingen van de psalmen gingen mij beter af dan verwacht, al had ik wel wat moeite met het metrum van 134. En zo eindigde mijn eerste ervaring met de Cantus-zondagsmis. Volgend jaar weer? Misschien, maar dat zien we dan wel weer.